 
|
|
Brugwachter Fabian Vendrig (Nieuwersluis 1997). |
We kregen toentertijd opleiding om de hefbrug te mogen bedienen. Eigenlijk was het wel een slimme uitvinding om die brug zo te beveiligen: de sleutel van het bedieningstableau zat aan een dichtgelaste ring in een kastje dat vrijgegeven werd door de Verkeersleiding (VL) Amsterdam nadat je had gebeld. Die sleutel had je nodig om het tableau te bedienen. De brug was pas weer vrij nadat je de sleutel terug had gestopt in het kastje en weer werd vrijgegeven door de brugwachter; met twee hele schattige brugseintjes aan het uiteinde. Ja, ook mij is het gebeurd dat de sleutel niet werd teruggedraaid, de treindienstleider koffie zat te drinken en de brug niet werd vrijgegven. Dan ga je toch denken: hé waarom stopt die trein?! En dan gaan je ze bellen vanuit Amsterdam...
 
|
|
Nieuwersluis, herfst 1996. Brugwachterspost Breukelen. |
Ik had zowel dienst op Breukelen als op Nieuwersluis. Breukelen was een beetje suf, niet zo heel veel ruimte. Ik heb daar heel wat dingen meegemaakt bij die overweg toen; je hield je hart soms vast. Mijn vader was toentertijd conducteur en dat was wel lachen, want die kwam dan luid toeterend langs met een lage snelheid (hij had de machinist natuurlijk geïnstrueerd). Ik ben me wel eens lam geschrokken doordat machinisten mij languit op het balkon zagen liggen in de zon met een glaasje drinken, en die het leuk vonden om te toeteren.
Het zomerseizoen duurde lang; van maart tot en met oktober. In september/oktober was het soms zo slecht weer dat we met een smoesje de VL Amsterdam belden om te worden gedropt door de stoptrein. Dan hoefden we niet 7 km te fietsen door de regen...
 
|
|
Een Thalys passeert Nieuwersluis op weg naar Amsterdam (herfst 1996). |
Dit is het verhaal achter deze foto's! Ik werk inmiddels niet meer bij een bedrijf gerelateerd aan de NS (ik ben ook nog treinsteward geweest ten tijde van mijn studie), maar toen kon er nog veel en was het net één grote familie als de VL weer een "dropping" voor je had geregeld bij Nieuwersluis... Dat is nu weg, maar ik denk er altijd met een grote glimlach aan terug.
|
|
Fabian Vendrig in actie (1996) |
