Treinen in het Land van Down

Peter Middendorp schreef in maart 2009 in zijn column in De Pers: "Niet dat ik iets tegen mongolen heb, of eigenlijk wel trouwens, waarom ook voorzichtig zijn, zij lezen toch niet mee." Die column ging over iets heel anders, maar opeens stond die passage in de tekst. "Een zijsprong, een grapje, of met een moeilijk woord: een registerwisseling. Er zijn mensen die zoiets niet begrijpen. Ze lezen moeilijk, ze hebben geen gevoel voor humor, ze kunnen zich geen leven voorstellen waarin ze zich eens een keer niet ergens verongelijkt over zouden kunnen voelen."

Hoe het ook zij: Peter Middendorp werd gedaagd door een beledigd echtpaar. Niet gedaagd voor de rechtbank, maar voor de Raad voor de Journalistiek, een soort neprechtbank. Ik heb naar aanleiding hiervan een mailtje gestuurd naar de belaagde columnist:

Ik lees uw columns in De Pers altijd met veel plezier. De toestand rond het beledigde echtpaar heb ik met extra belangstelling gevolgd, omdat ik zelf vader ben van een mongoolse dochter. Ze is verwekt in 1986, in de tijd dat die Russische kerncentrale ontplofte. Een van de gevolgen daarvan was een geboortegolfje van mongolen. Ik heb er nog aan gedacht om bij de Russische ambassade een schadevergoeding te eisen: een nieuwe Lada. Maar ja, de bewijslast lag wat moeilijk.

Ons gezin is gek op Saskia. Ze heeft gevoel voor humor, en als ze zou kunnen lezen, dan zou ze uw columns waarschijnlijk ook hebben gewaarderd. Wij gebruiken altijd het woord mongool, behalve als we aan officiële instanties moeten meedelen wat er met haar aan de hand is: dan heeft ze het syndroom van Down. Weet u trouwens dat je Mongolië niet meer zo mag noemen? Dat heet nu het Land van Down!

Bilthoven, 12 april 2003. Saskia woont in een instelling, maar is wel regelmatig bij ons. Ik maak dan vaak een wandeling met haar langs het spoor, tegenwoordig in Bunnik, want ze vindt treinen interessant.

Zie ook:

vorige start omhoog